ม. 2 : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 448 / 483

นิยายสวาสดิวามเป็นหลัก ดังนั้น “จัมมักจับปวัตนสูตร” ฉบับแปลภาษาจีนโบราณนี้ จึงมีความเป็นไปได้สูงว่าเป็นคัมภีร์ของนิยายสวาสติวาม แต่ทว่าเมื่อเทียบเคียงกับ “จัมมักจับปวัตนสูตร” ฉบับอื่น ๆ ของนิยายสวาสติ

เนื้อหาของจัมมักจับปวัตนสูตรที่แปลภาษาจีนโบราณมีลักษณะคล้ายคลึงกับเนื้อหาที่พบในสัญญาและผลงานแปลอื่น ๆ ของท่านอิง ความเป็นไปได้ที่จัมมักจับปวัตนสูตรเป็นคัมภีร์ของนิยายสวาสติวามสูง โดยเฉพาะเมื่อนำมาเปร

MAYEDA, Sengaku (前田専學). 2001 "Agonkyō 阿含経 (คัมภีร์พระสูตฺฉบับปฐม)" Button-kaidai-jiten 仏典解題事典 (สารานุกรมอธิบายคัมภีร์พระพุทธศาสนา): 60-62. Tokyo: Shunjusha. (first printed. 1966) MIYAMOTO, Shōson (宮本

เอกสารนี้รวบรวมผลงานและการศึกษาเกี่ยวกับคัมภีร์พระพุทธศาสนา โดยประกอบไปด้วยข้อมูลจากผู้เขียนที่สำคัญ เช่น MAYEDA, Sengaku, MIYAMOTO, Shōson, Mizuno, Kōgen และ Mori, Shōji ซึ่งได้มีการศึกษาหลักการและวั

พระภิฏฐิสูญสายพระอุบาสิทธิ์หน้าที่ทรงจำเวไนย พระภิฏฐิสูญสายพระอันทิรับหน้าที่ทรงจำมิฉัน เป็นตน อย่างไรก็ดี แม้ชาวพุทธเราจะเชื่อว่า เนื้อในพระวินัยและพระสูตรของพระไตรปิฏกมีมตั้งแต่ครั้งพุทธกาลและมีการ

บทความนี้ศึกษาเกี่ยวกับพระวินัยปฏิรูปในพระไตรปิฏก โดยนำเสนอผลการวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าเนื้อหาในพระวินัยและพระสูตรถูกสืบทอดมาตั้งแต่พุทธกาล แม้จะมีการถกเถียงจากนักวิชาการเกี่ยวกับช่วงเวลาการเกิดขึ้นของ

ค.ศ. 404-409 โดยพระฤาชีพและคณะ อยู่ในพระไตรปิฎกฉบับไทโซ เล่ม 23 หน้า 1-470 ไม่มีฉบับภาษาทมิฬ ปัจจุบันค้นพบชิ้นส่วนใบลานภาษา สันสกฤตจำนวนมาก ลำดับเนื้อหาจากพระเวทย์บาลี เนื่องจากเนื้อหาส่วน กฤณิรุธั่งไ

บทความนี้สำรวจเนื้อหาจากพระไตรปิฎกฉบับไทโซและพระเวทย์ปูของนิกายมูลสัพิฏีกวาว โดยเน้นการเปรียบเทียบความแตกต่างของเนื้อหาจากฉบับภาษาทมิฬและภาษาสันสกฤต พร้อมศึกษาการค้นพบใบลานและผลกระทบทางวัฒนธรรมในเอเชี

6. พระวินัยปูรณสายนิยมหลังมิยะ 18 ((摩訶僧紙律), 大棕部 Mahāsamghika) ฉบับภาษาจีนแปลในปี ค.ศ. 416-418 อยู่ในพระไตรปิฏก ฉบับบาไทโซ เล่ม 22 หน้า 227-549 ไม่มีฉบับทับถมทับหลงเหลืออยู่ แต่ปัจจุบันมีกรมชุดพบชนิดส่

พระวินัยปูรณสายนิยมหลังมิยะ ที่แปลเป็นภาษาจีนในปี ค.ศ. 416-418 แสดงความแตกต่างจากพระวินัยบาลี รวมถึงโครงสร้างและจำนวนสิกขาบทที่ไม่เท่ากัน นักวิชาการบางส่วนเชื่อว่ามีการบูรณะแบบหลังพุทธกาล ซึ่งอาจมีผลต

เมือถึงรงนี้ จึงเกิดปัญหาขึ้นว่า "ทั้ง ๆ ที่ลักษณะในปฏิสนธิ์ 7 หมวดต้นของนิยายต่าง ๆ มีเนื้อหาดรงกันมาก แต่เหตุใดจึงมีแต่หมวดเสวยวัติท่านี้ที่มีเนื้อหาแตกต่างกันมากอย่างชัดเจนเช่นนี้ นอกจากนั้นแล้ว ใน

เนื้อหาในหมวดเสยิวัตรของพระวินัยมีลักษณะคล้ายคลึงกัน แต่มีความแตกต่างที่ชัดเจน ทำให้เกิดคำถามว่าทำไมจึงมีเพียงเนื้อหาประเภทนี้ในปฏิสนธิ ข้อควรปฏิบัติของภิกษุในกรณีที่ต่างๆ ถูกกล่าวถึงในพระวินัย ฉบับที

บัญญัติไว้อมณฑปฤทธิ์ตามลักษณะที่รงบัญญัติไว้อแลว้แล้ว ท่านรูปนัน้ทังน้ฉใม่เห็นด้าย ท่านรูปนัน้พึงทักกวาด26 และฤทธิ์ของพระมาทก็สะสมได้รับความคิดเห็นจากทีพุทธออกเป็น เอกฉันท์ สําหรับในเรื่องนีัมความจริ

เนื้อหานี้อธิบายถึงการวิเคราะห์เกี่ยวกับลักษณะของสิลาขบเทน้อยและเสียวัตรตามที่พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติ โดยยกตัวอย่างถึงความคิดเห็นของพระเถระในเรื่องนี้ว่ามีความเห็นตรงกันในบางเรื่อง แม้จะมีการแตกต่างในรา

6.1.2 มีคำว่า “สิกขาข exceed 150” ในพระไตรปิฎกม Bali ในพระสุฆัตตปิฎก อังคุตตรนิยาย ติกนิบาต วัชิชุตสูตร กล่าวว่า สมัยหนึ่งมีรุกขนึงได้เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า คำพูดว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สิกขาข exceed

บทความนี้ศึกษาเกี่ยวกับคำว่า 'สิกขาข exceed 150' ซึ่งปรากฏในพระไตรปิฎก โดยเฉพาะในพระสุฆัตตปิฎก อังคุตตรนิยาย ติกนิบาต วัชิชุตสูตร ซึ่งชี้ให้เห็นถึงการต้องการบรรลุหลักการสิกขา 3 ประการจากพระพุทธเจ้า เช

"לิกขาซมากเกิน 250" ซึ่ง Hirakawa (2000: 67) ได้ตรวจสอบและยืนยันว่า จำนวนลิกขาบมากเกิน 250 มีมากไป เนื้อหาของฉบับเก่าแก่ ถูกต้องกว่า นอกจากนี้คำว่า "ลิกขามากเกิน 150" นี้ ยังกำกวมอยู่ในฉบับรีพีราภวิภา

การศึกษาเรื่องจำนวนลิกขาที่ผิดผลาดในพระสูตร ทำให้เกิดความสงสัยเกี่ยวกับจำนวนลิกขาที่ถูกต้อง โดยเฉพาะเมื่อตรวจสอบจากฉบับเก่าแก่ซึ่งอาจมีความแม่นยำกว่า และมีมุมมองจากการสังคายนาในครั้งที่ 1 ที่อาจทำให้จ

แม่ว่าจะละเมิดกิขาขายหมวดเสียววังรึมเพียงบทงโทษแบบเบา โดยเรียกว่า "ทุกฤ" หรือ "ทุพากสิต" แค่ตั้งใจว่า "ต่อจากนี้ไป" จะไม่ทำอีก ก็ถือว่าพ้นโทษ ไม่มีการลงโทษหรือปรับอาบัติ เช่นลักษณะอื่น ๆ ริฬิกชัญญูจริ

เอกสารนี้กล่าวถึงลักษณะการละเมิดและอาบัติในพระไตรปิฎก โดยเฉพาะลักษณะที่เกี่ยวข้องกับหมวดเสียววังรึม และความหมายของคำว่า 'ทุพากสิต' ซึ่งหมายถึงการละเมิดอย่างเบา หากตั้งใจไม่ทำผิดจะพ้นโทษ นอกจากนี้ยังพู

ข้อความจากภาพ: หากคณะสงฆ์กลุ่มใดกลุ่มหนึ่งบัญญัติสิทธาขึ้นโดยผลการสงฆ์กลุ่มอื่นก็จะรู้ทันทีและเป็นไปไม่ได้ที่จะสงฆ์กลุ่มอื่นที่เหลือทั้งหมดจะยอมรับอธิปฏิบัติ 6.2.4 พระนิYAxisของทุกนิGกายลินวา่ว่า พระ

บทความนี้วิเคราะห์การบัญญัติสิทธาในพระปฏิรูปฌ์โดยพระสัมพุทธเจ้า ซึ่งเป็นสิทธาที่ถูกสร้างขึ้นในสมัยพุทธกาลและยังคงมีลักษณะที่ใกล้เคียงกับปัจจุบัน ข้อมูลจากการศึกษาทั้งหมดชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการสืบ

7. บทส่งท้าย อินเดียในอดีตเป็นสังคมที่ไม่เน้นการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร หลังพุทธกาลในช่วงแรกกว่า 400 ปี พระไตรปิฎกทั้งหมดก็ใช้กันอยู่ปัจจุบันก็ได้รับการสืบทอดมาโดยการท่องจำ (มูจปูรณะ) หากไม่นับรวม

ในอดีต อินเดียใช้การท่องจำเป็นหลักในการส่งต่อความรู้ พระไตรปิฎกถูกบันทึกภายหลังช่วงพุทธกาลประมาณ 400 ปี โดยมีจารึกพระเจาโคค เป็นหลักฐานเก่าแก่ที่สุดที่มีการบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร ก่อให้เกิดความเข้าใ

ธรรมภาษ วรรณวิชาการทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวมเล่มที่ 13) ปี 2564 บทนำ พระพุทธศาสนาปฏิรูปสงฆ์ของ “atman” (อาตมัน) หรือ “atta” (อัตตา) ซึ่งศาสนาพราหมณ์-ฮินดูถือว่าเป็นสิ่งที่เที่ยงแท้

บทความนี้พูดถึงการปฏิรูปของพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับคำว่า “atman” และ “atta” ที่เกี่ยวข้องกับกรรมและการเกิดใหม่ พร้อมวิเคราะห์ความหมายของอันตรภาคระหว่างมรณภาพและการเกิดใหม่ ตามความเชื่อในพระพุทธศาสนา โดยอ

ธรรมธาตา ววรรณวิจารณ์การทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวบรวมที่ 13) ปี 2564 สังเกก เอกายาหarikะ โลโกตตรวจา กุกฏิกะ และมีศาสะกะตอนตัน ต่างไม่ยอมรับมิธีเรื่องอันตรภาพ ซึ่งตรงข้ามกับฝ่ายของนิภา

เนื้อหาเกี่ยวกับการวิเคราะห์การแตกนิกายในพระพุทธศาสนาและการมีอยู่ของแนวคิดอันตรภาพ โดยอ้างอิงถึงคัมภีร์ต่างๆ ที่สำคัญ เช่น อบัคร宗論 และการแปลภาษาต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง กอปรด้วยประวัติการณ์เชิงลึกของนิกายน

112 ธรรมวาระ วารสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวบรวม 13) ปี 2564 พบว่าประชาชนนี้นับถือศาสนาพุทธแบบเถรวาทโดยส่วนใหญ๋ ยังคงมีความเชื่อว่ามีรูปแบบของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ระหว่างภพภูมิก่อ

บทความนี้นำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับความเชื่อในพระพุทธศาสนาเถรวาทที่ยังคงมีการยอมรับถึงสภาวะชั่วขณะหลังความตายก่อนเกิดใหม่ แม้จะมีแนวคิดที่ขัดแย้งในคัมภีร์อิทธิของเถรวาท และไม่ได้รับความสนใจจากวงการพุทธศาสต

16 Skt: Sammatiya; Pāli: Samtiya, Samitiya; Chi: 正量部, 三刹底部 ในที่นี้ผู้เขียนเลือกใช้ชื่อเนื้อบทตามภาษาบาลีว่า “สมติยะ” เพื่อให้เป็นไปในทิศทางเดียวกันกับชื่อที่ถูกกล่าวถึงในกามวัตถุยอดรวม 17 T32.467b-47

บทความนี้ศึกษาชื่อของเนื้อบท 'สมติยะ' ในบริบทของคัมภีร์อิทธิม และการนำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับการแปลจากภาษาจีนในช่วงเวลาต่างๆ โดยเฉพาะการทำงานของท่านมาจิซึ ฟ ที่มีผลต่อความเข้าใจในหลักธรรมต่างๆ สำหรับศา

ธรรมวธาร วารสารวิชาการพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวบรวม 13) ปี 2564 ของท่านสงฆ์ภัก เป็นคัมภีร์ของนิภายวาสตริติวาท ที่จานขึ้นเพื่ออรรถธิบายแนวคิดหลักของนิภาย และเพื่อหักล้างแนวคิดของท่านสุทิน

บทความนี้นำเสนอการวิเคราะห์แนวคิดนิภายวาสตริติวาทและการโต้งแจงระหว่างฝ่ายที่สนับสนุนและปฏิเสธอันตรภาพ โดยอ้างอิงจากพุทธวจนและการใช้หลักเหตุผล. โดยสนับสนุนการมีอยู่ของอันตรภาพผ่านชื่อเรียกที่แตกต่างกัน

122 ธรรมภิบาล วราวิสาภารวาทพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวบรวมที่ 13) ปี 2564 2.1 อันตรภาพและอันตราปรินิพพาย์ คำว่า “อันตรภา” (Skt, Pāli: antarābhava) ที่ถูกแปลลงรูปเป็น “อันตรภาพ” ในการแปลทับ

บทความนี้นำเสนอความเข้าใจเกี่ยวกับคำว่า 'อันตรภาพ' และ 'อันตราปรินิพพาย์' ในบริบทของพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะในมุมมองของคำศัพท์ในพระสูตรที่พบว่าไม่ปรากฏในนิยายฝ่ายบาลี แต่อาจพบในภาษาจีนและนิกายนั้นๆ รับรู

124 ธรรมาภาว วารสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวมวาระที่ 13) ปี 2564 (3) อภิธรรมยายนุสาระ41 又聖教説有中有故, 諸契經言: “有有七種. 即五趣有,業有,中有.”41 อีกประกาศหนึ่ง คำสอนอัน เป็นประเสริฐกล่าวว่ามีอัน

บทความนี้มีการกล่าวถึงคำสอนที่สำคัญในพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับ 'อันตราพ' หรือช่วงเวลาระหว่างมรณภาพจนถึงการเกิดใหม่ โดยสามารถแบ่งออกเป็น 7 ประเภท หรือ 5 ภพ และการอธิบายความหมายของคำว่า 'antara' และ 'bhava'

ธรรมวาท วรรณะ วิธวรวิจารณ์พระพุทธศาสนา ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (ฉบับรวบรวมที่ 13) ปี 2564 ตามที่พบใน T13 เลยในทางกลับกัน DA10 และ DN10 ทั้ง 2 พระสูตร บันทึกตรงกันว่า “ธรรม 7 ประการ ที่ควรกำหนดรู้” คือ “วิญ

บทความนี้สำรวจธรรม 7 ประการที่ควรกำหนดรู้ในพระพุทธศาสนา ตามพระสูตร T13, DA10 และ DN10 โดยเน้นที่วิญญาณฐิต 7 หรือ ภพ 7 ประการ ได้แก่ ภพนรก, ดิรัจฉาน, เปรต, มนุษย์, เทวาภพ, กรรมนพ, และ อันตราภพ นอกจากนี